دنیا تمام شد

 زن خسته شده بود .  

 فکرش خسته شده بود.

 آرزوهایش خسته شده بودند.

 اصلا همه چیز خسته کننده شده بود.  

  □ □  

 همه چیز به هم خورده بود. 

 نبودنش نیاز تعریف نداشت . 

 زن تنها مانده بود. 

 بیرون پنجره همه چیز آرام بود .    

 فکرش را پرواز داد. 

  فکرش پرواز کرد . 

  پرواز کرد و باز هم پرواز کرد 

  و عاقبت خسته از اینهمه پریدن 

  بر بلندای درخت انجیر پیر آرام گرفت .  

   □ □   

هم‌کلام با تمام زمستان‌های بی‌قراری در آن بزرگ‌راه سرد و لعنتی

 هم قصه با آن همه حفره های عمیق چرکین از رابطه های پیاپی پنهانی

همراه با فراموشی گاه و بی‌گاه نامش – از ذهن کسی –  

 که باعث میشد برای شنیدنش تا صبح گوشی تلفن٬ موبایل ٬

 را بغل بگیرد و بخوابد 

   □ □ □ 

 اینبار خودش باید می پرید. جسم و روح با هم . 

 حتی اگر خواب ِ پرواز هم میدید، باز به پنجره نیاز بود

 تمام روز، تمام پنجره را…

 تمام پنجره را، تمام روز…باز نگه داشته بود..

 شب که شد روی لبه پنجره رو به تمام شهر ایستاد. 

 نفس عمیقی کشید.

 ریه هایش پر شد از هوای داغی که تهش مزه ی دل درد می داد  .  

 دستهایش را تا بی انتها باز کرد و پرید  

   □ □ □  

 هیچ‌کس برایش هورا نکشید.