پاشنه‌های بی‌آرام و معلق

"باید" می‌تواند کلمه‌ی بی‌رحمی‌ باشد. که خوب بلد است وقتی چند قدم مانده تا خانه ی مادربزرگشان، هی فشار ِ انگشتانِ ظریفش لای ِانگشت هایِ ناتوانت زوزه سر بکشد که : نه مامان ..نرو..یک کم دیگر بمان .../ ، مشتت را سفت بچسبد و با بیرحمی  بگوید: برو، نبین‌اش، نخواهش، دلتنگش نشو، یا بدتر، از پس تو بر نمی آید داشتنش.... و تو پا سست کنی و انگشتهای بی رمقت را با فشار ِ نازکی که دردش نیاید از دست های کوچولوش جدا کنی و بنشینی دو زانو رو به روش، بی که نگاهی بکنی توی چشمهای ِبی تاب و تـَـرش ... کلافه ، یقه ی پیراهن گلبهی ِشو صاف کنی و ... 

باز نگاهتو بدزدی ... دامن ِ چین دارشو دور کمرش بچرخونی و بکشیش بالاتر و  هی تند تند حرف بزنی:  مامان باید صبح زود بره سر کار.... که اگه شد وسط هفته می آیم برویم سینما 3 بعدی..  وُ بعد هم بادبادک بازی ...  وُ تا دم خونه هر اهنگی که تو دوست داری و به اتفاق گوش دادن  وُ ... / کش موهاشو باز کنه و دستهای کوچولوشو بریزه لای موهاش  و  سرشو تکون بده تا ابشار موهاش بیوفته روی شونه هاش و موهائی که نرم و سرخوش ریخته ن تو صورتش و با انگشتهای کوچولو و خوش بوش بزنه کنار با یه صدای بغضی وُ نگاهی که آوار میشه رو سینه ت، پشتشو کنه بهت و روشو برگردونه سمت تو : ببین چقدر بلند شده ..به سپیده گفته بودم مامانم قول داده وقتی اونقدر موهام بلند شد که بتونه ببافشون میاد دنبالمون و مارو می بره خونه ی خودش ..واسه همیشه! / ولی اون با خنده بهم میگه: موهات جون میده واسه دم اسبی ..حتما مامانت بلد نیست که ببافه! ولی من بهش گفتم همه مامانا بلدن موهای دخترشون رو ببافن.اصلا مامانا واسه اینکه موهای دخترشون رو ببافن شدن مامان ! مامان منم بلده؟ بلدی دیگه نه ؟ دنیا از چشمانم دلواپس میشه وقتی با نگاه تیز و برنده ش تمام نگاه مرا می کاود...پر از نگاهش میشوم ...یک قدم به عقب برمیدارد و یه بوس تند و یه خداحافظی ساده ... تکیه میدم به چارچوب، چمباتمه می نشینم همان‌جا،چه همه دلم می خواست بدوَم دستانش را بگیرم و بگویم راست ِ همه ی دروغ هایم را در گوشش ، وَ بعد بگریم وبگریم و بگریم ، این بغض ِ لعنتی ِ پر درد را هق هق  . ... که نه جانی مانده  وُ نه تابی  وُ نه  توانی  بر این تن . بر این دستها ، بر این شانه های ِ کوچک ِ زیر ِ سنگینی ِ غم کبود.....

من همه ی بغض ِ لحظه های ِ بَر من گذشته را، دیشب گریستم .وقتی تو را دیدم با موهای کوتاه  که بغل کرده بودی عروسک ِ*  مخملی  ِچشم عسلی با دست وُ دهان وُ چشمی به زیباییِ لبخندت و با موهائی یک دست مشکی و بلند با یک گل نارنجی درشت (مثل ِ مال ِ آن وقت هایت)، و سراسیمه مرا نشانده بودی رو مبل و با وسواس و دقت موهای عروسکت را بافته بودی و من که زل زده بودم به شور انگشتانت و دلواپس که مدام دستم بلرزد، دلم بلرزد، نگاهم به نقطه ایی بلرزد  وَ اشک ... ،...
و وقت رفتن که سفت بغلت کرده بودم گفته بودی: میشل* و میزارم پیشت تا هی موهاشو ببافی زودتر یاد بگیری .شاگرد خوبی باشی آ ... و بعد با یه بغض وحشی پرسیده بودی : مامان چندتا بهار باید بگذره تا تو بافتن یاد گرفته باشی  وُ موهای منم بلند شده باشه تا بشینم روی پاهای تو که ببافیشون و من..من.. من بتونم بیام پیشت بمونم برای همیشه ؟!
  آخ دَست های  ِ مرا اگر توانی بود وُ پاهایم را اگر جانی ، بی رحمی ِ این زندگی  را می ایستادم مُحکم . نمی گذاشتم ، هرگز نمی گذاشتم این آخرین خیال ِ کوچک ِ در دلت مانده را ببرد با خود ، تا آن دورها و من چه هراسانم  دخترم ... چه روزهایی ، چه روزهایی هنوز در راه است ..